Farsi    Arabic    English   

طبقۀ کارگر و نمایندگان «پارلمانی» آن

و. ای لنین


این دفعۀ اول نیست که کارگران دارای آگاهی طبقاتی روسیه مجبور شده‌اند به مسئلۀ یک گروه مشترک نمایندگان طبقۀ کارگر در دوما بپردازند. هر دفعه که چنین گروهی در دوماهای دوم، سوم یا چهارم تشکیل شده (ما به دومای اول، که بیشتر سوسیال-دمکراتها تحریمش کردند، اشاره نمی‌کنیم)، اختلافی بین دیدگاهها و گرایش اکثریت سوسیال-دمکراتها و نمایندگانشان در دوما وجود داشته.

اطلاعات دقیق دربارۀ این اختلاف در مورد دومای دوم موجود است. در بهار ١٩٠٧ رسماً و بدون تردید پذیرفته شده بود که دیدگاهها، گرایشها و جریانها یا گروههایی غالب در حزب سوسیال-دمکرات و گروه سوسیال-دمکرات دوما وجود دارند.

معلوم شده بود که با فرستادن یک نماینده از طرف هر ٥٠٠ کارگر سوسیال-دمکرات، در آن زمان بلشویکها ١٠٥ نماینده، منشویکها ٩٧ نماینده و آنهایی که متعلق به هیچ یک از دو گروه نبودند ٤ نماینده داشتند.[١]

بلشویکها برتری آشکاری داشتند.

در بین سوسیال-دمکراتهای غیر روس، لهستانی‌ها ٤٤ نماینده، بوندیست‌ها ٥٧ نماینده و لتونیایی‌ها ٢٩ نماینده داشتند. از آنجا که دشمنان فرصت‌طلبی، منشویسم و بوند در آن زمان تسلطی قوی در بین لتونیایی‌ها داشتند، نسبت «گرایش‌ها» در بین غیر روس‌ها بطور عام شبیه به همان نسبت در بین سوسیال-دمکراتهای «روس» بود.

با این حال در آن زمان در گروه دومای سوسیال-دمکراتها ٣٦ منشویک و ١٨ بلشویک، به همراه ١٢ منشویک و ١١ بلشویک از بین نمایندگان انتخاب شده توسط کوریای کارگری وجود داشتند.[٢] واضح است که منشویکها تسلط داشتند.

از این رو موازنۀ «گرایشها» در گروه دوما همانی نبود که در جنبش سوسیال-دمکراتیک بود بلکه درست عکسش بود.

آیا آن اتفاقی بود؟

نه. بمثابه یک قانون عام، در همۀ کشورهای جهان نمایندگان پارلمانی احزاب کارگران ترکیبی فرصت‌طلبانه‌تر از خود احزاب کارگران دارند. دلیلش ساده است: نخست، همۀ سیستم‌های انتخاباتی کشورهای بورژوایی، حتی دمکراتیک‌ترین‌ها، در عمل حق رأی را برای کارگران محدود می‌کنند، یا با مشروط کردنش به سن (در روسیه باید ٢٥ سال باشد)، یا با مشروط کردنش به اقامت و دوام کار (شش ماه در روسیه)، و غیره. این محدودیت‌ها عموماً قسمت‌های جوان، دارای آگاهی سیاسی بیشتر و قاطع پرولتاریا را سخت‌تر از همه می‌زنند.

دوم، تحت هر حق رأیی در جامعۀ بورژوایی، عناصر غیر پرولتاری احزاب کارگران – مقامات اتحادیه‌های کارگران، مالکان کوچک، کارمندان ادارات و بخصوص «روشنفکران» – راحت‌تر در حرفۀ «پارلمانی» تخصص می‌یابند (به دلیل شغل‌هایشان، موقعیت اجتماعی، تعلیمات و غیره).

از این واقعیت چه نتایجی می‌توان گرفت و اوضاع در دوماهای سوم و چهارم در مقایسه با دوم چطور بودند؟ ما مقالۀ بعدی را به این مسائل اختصاص خواهیم داد.


پراودا شمارۀ ١٩١
١٢ دسامبر ١٩١٢
امضا: و. ای.
انتشار بر طبق متن پراودا
مجموعه آثار لنین، جلد ١٨


توضیحات

[۱] لنین به ترکیب نمایندگان کنگرۀ پنجم ح.ک.س.د.ر. اشاره می‌کند.

[۲] لنین به ترکیب گروه سوسیال-دمکرات در دومای دوم اشاره می‌کند.

- ترجمه جواد راستی‌پور
- انتشار بدون مقابله و تغییر ۲۰۲۲/۱۲/۳


lenin.public-archive.net #L1984fa.html